Professor emeritus Ivan Wolffers (VUMC) over zijn afscheidsrede op 31 januari :
‘Ik zal met alle kracht die ik bezit in mijn afscheidsrede over de toekomst praten, over waarom al die aanwezigen bedreigd worden doordat wij mensen bijna niet meer in staat zijn te leven in de samenleving die we samen gemaakt hebben en ons uiteindelijk ziek maakt. Van alles hebben we te veel gehad, van het zoet, van het vet, van de antidepressiva, van de pijnstillers, van het zout, van de pleisters op de wonden, van de stress, van de porno, van het fastfood, van het verdriet, van de lachebekken op de televisie, van de gezondheidszorg, van de middelen tegen maagzuur, van de lange autoritten, van de vervuilde lucht en daarom gaan we samen dood. Eén voor één. Ik zal in mijn rede vertellen dat we de wereld rondom ons nog kunnen veranderen, dat het niet te laat is en dat ze mij daarbij nog hard nodig hebben.’
Veelschrijver, prostaatkanker-patiënt een ex-medisch hoogleraar Ivan Wolffers verblijdt zijn lezers regelmatig met zijn scherpzinnige, tevens menselijke analyses van de medische wetenschap en praktijk. Hij spreekt zelf van een ontdekkingsreis door de zorg. Hij is geen “aanhanger” (whatever that may be) van complementaire/alternatieve geneeswijzen maar is meer een practicus die vanuit zijn eigen ervaringen zegt: onderzoek alles en behoudt het goede.
Zijn mening is: het staat iedereen in ons land vrij om te geloven wat hij/zij wil. Iemand die ervoor geleerd heeft, moet echter staan voor de eis “evidence based”. Echter, je bent als arts niet van de medische inquisitie, zo stelt Wolffers. We moeten ons realiseren, zo vervolgt hij, dat er nog veel “drabbige gebieden” bestaan waar de (medische) wetenschap de weg nog niet weet; er zitten nog grote gaten in onze kennis. Veel dingen die artsen voorschrijven werken gewoon niet of zijn een vorm van “overshooting”, denk aan antidepressiva bij een lichte depressie. In onze hersenen bestaan meerdere waarheidssystemen naast elkaar. Wolffers verwijst graag naar Sri Lanka waar “evidence based”en traditionele geneeskunde naast elkaar bestaan. Hij heeft in dit verband een hekel aan punten scoren. Waarom zou je een patiënt verslaafd laten worden aan valium of benzodiazepinen? Zijn eindstelling is: samen kunnen we de medische praktijk wel degelijk verbeteren. Hij constateert een geleidelijke verbetering op dit punt.
Bron: Medisch Contact d.d. 30 januari 2014.
